Nga fundi i korrikut, Presidenti i Shteteve të Bashkuara ka lënë përshtypjen se është një gafaxhi që vë në rrezik paqen botërore me deklarimet e tij të pamenduara. Prapa kësaj dukjeje, Donald Trump vazhdon qetësisht në politikën e tij të jashtme, pavarësisht opozitës pothuajse unanime të Kongresit. Kështu që bëhet fjalë për atë që sot e quajmë “arteficë komunikimi” dhe dikur “lojë dyfishe”. Veç kësaj, Presidenti po kërkon të bindë miqtë e tij që të marrin kontrollin e Partisë Republikane, gjë që do t’i mundësonte të racionalizonte komunikimin e tij dhe ta zbatonte më me shpejtësi politikën e tij. Donald Trump ka menduar që të futet në politikë vetëm pas ngjarjeve të 11 shtatorit, të cilave u konteston versionin zyrtar. Vetëm pasi ka takuar Steve Bannon, ka vendosur që të garojë për presidencën e Shteteve të Bashkuara. E ka bërë atë drejtorin e fushatës së tij dhe, pasi është zgjedhur, këshilltar special. I detyruar që ta shkarkojë nga anëtarët e Kongresit, e mbështet në mënyrë të nëndheshme për të marrë kontrollin e Partisë Republikane. Të dy burrat kanë ndërmend t’i ribëjnë Shtetet e Bashkuara një republikë.
Trump përballë establishmentit
Gjatë 3 muajve të fundit, kriza që e kundërvë Donald Trump me klasën drejtuese amerikane ka vazhduar të intensifikohet. Duke e tradhtuar pa kurrfarë vrasje ndërgjegjeje Presidentin e dalë nga radhët e saj, Partia Republikane është bërë aleate me kundërshtaren e saj, Partinë Demokrate, kundër Shtëpisë së Bardhë. Të dy grupet kanë miratuar në Kongres, me 27–28 korrik, Countering America’s Adversaries Through Sanctions Act. As më pak e as më shumë, bëhet fjalë për ta zhveshur Presidentin nga tagrat e tij në fushën e politikës së jashtme. Nuk do të pozicionohemi në këtë konflikt, por do ta analizojmë për të kuptuar kontradiktat permanente midis fjalëve dhe veprave, përveçse mospërputhjeve të politikës së jashtme amerikane.
Barack Obama mbështetej nga administrata e tij. Përdorte kështu komunikimin e tij për të bërë të pranoheshin vendimet nga populli dhe nga bota. Kështu, ka zhvilluar arsenalin bërthamor, ndërkohë që theksonte se po e çinstalonte. Ka vënë në zjarr e hekur Lindjen e Mesme të zgjeruar, ndërkohë që shpallte një fillim të ri (reset) me botën myslimane e kështu me radhë. Përkundrazi, Donald Trump kërkon që t’ia kthejë institucionet e vendit klasës drejtuese të tij dhe t’i vendosë në shërbim të popullit të tij. Prandaj komunikon, duke ndryshuar ide siç ndërrohet këmisha, duke mbjellë çrregullim dhe konfuzion. I mban të zënë kundërshtarët e me gjestikulacionet e tij të çorganizuara, teksa e avancon politikën e tij me durim jashtë vështrimit të tyre.
Pothuajse e kemi harruar, por me ardhjen e tij në Shtëpinë e Bardhë, Donald Trump kishte manifestuar pozicione në kontradiktë me disa prej diskutimeve elektorale të tij. Është akuzuar se po çmarkohet sistematikisht nga politika e paraardhësit të tij dhe se është në praktikë, shumë në favor të Koresë së Veriut, Iranit, Rusisë dhe Venezuelës. Komentatorët e kishin akuzuar se nuk është i aftë të përdorë forcën dhe, në analizë të fundit, se është izolacionist prej dobësisë; një interpretim i braktisur më 7 prill gjatë bombardimit të bazës së Shayrat (Siri) me 59 raketa Tomahawks. Në kthimin pak më vonë në detyrë, të njëjtit komentatorë i ripërsërisnin akuzat e tyre për dobësi, ama kësaj radhe duke nënvizuar relativizmin e tij moral që e pengonte të shikonte rrezikshmërinë e armiqve të Shteteve të Bashkuara.
Duke parë thuajse unanimitetin e votës kongresuale kundër tij, Presidenti dukej i mundur. Është ndarë brutalisht nga Këshilltari Special, Steve Bannon dhe, duke u dukur i gatshëm që të pajtohej me establishmentin, është impenjuar më tej kundër Koresë së Veriut, Venezuelës, Rusisë dhe Iranit. Më 8 gusht ka lëshuar një diatribë kundër Phenianit, duke shpallur se “kërcënimet” e tij do të ndesheshin me një “zjarr, furi dhe forcë që bota nuk e kishte parë ndonjëherë”. Ishte një eskalim verbal nga të dyja palët, që linte të besohej për një luftë bërthamore të mundshme të afërt, ndërsa japonezët zbrisnin në strehimet antiatomike dhe banorët e Guam linin ishullin. Më 11 gusht, Presidenti Trump deklaronte se nuk e përjashtonte më «opsionin ushtarak» kundër «diktaturës» së Presidentit venezuelian Nicolas Maduro.
Karakasi i është përgjigjur me një njoftim plot një faqe në “New York Times” që e akuzonte se po përgatiste një ndryshim regjimi në Venezuelë sipas modaliteteve të grushtit të shtetit të kryer ndaj Salvador Allende dhe kërkonte ndihmë, duke ju apeluar qytetarëve të Shteteve të Bashkuara. Më 31 gusht, Departamenti i Shtetit ka hapur një krizë diplomatike me Rusinë, duke urdhëruar mbylljen e shumë zyrave diplomatike dhe reduktimin e personelit të saj në Shtetet e Bashkuara. Duke bërë një veprim reciprok, Ministria e Jashtme ruse ka mbyllur zyra diplomatike amerikane dhe ka përzënë shumë diplomatë. Më 13 tetor, Donald Trump ka mbajtur një diskutim që e akuzonte Iranin se ishte sponsori global i terrorizmit dhe vinte në diskutim marrëveshjen bërthamore të negociuar nga paraardhësi i tij Barack Obama. Ky diskutim ishte paraprirë nga akuza të të njëjtës natyrë të bëra nga Departamenti i Shtetit në ngarkim të Hezbollahut.
Për komentatorët, Donald Trump është më së fundi në rrugë të mbarë, por po bën shumë dhe po e bën keq. Disa e konsiderojnë si të sëmurë mendor dhe të tjerë shpresojnë që të replikojë strategjinë e “qenit të çmendur” të vënë në zbatim nga Richard Nixon: të frikësojë armikun duke e bërë të besojë se është i aftë për gjithçka. Megjithatë, në fakte, asgjë nuk ka ndryshuar. Asgjë ndaj Koresë së Veriut. Asgjë ndaj Venezuelës. Asgjë ndaj Rusisë. Asgjë edhe ndaj Iranit. Përkundrazi, politika e Trump kundër krijimit të shteteve xhihadiste vazhdon për sa është e mundur. Vendet e Gjirit kanë reshtur së mbështeturi Daesh-in, i mundur në Mosul dhe Raqqa. Xhihadizmi po rizbret në nivel nënshtetëror.
Harta e Steve Bannon
Mbledhja e Values Voter është mbajtur nga 13 deri më 15 tetor pranë Omni Shoreham Hotel në Washington DC. Kjo mbledhje vjetore organizohet nga një konsorcium shoqatash familjare kristiane të përshkruara si raciste dhe homofobe nga shtypi dominues. Shumë oratorë kanë parakaluar përpara Presidentit të Shteteve të Bashkuara përpara një publiku antiestablishment.
Steve Bannon figuronte në program me kërkesë të Presidentit Trump, pavarësisht protestave të disa organizatorëve realisht homofobë. Në fakt, Bannon ka popullarizuar oratorin Milo Yiannopoulos, një i ri homoseksual që lufton kundër instrumentalizimit të geive nga ana e demokratëve. Pasi ka marrë fjalën, ish-Këshilltari Special i Shtëpisë së Bardhë ka ndërmarrë një sulm të ashpër kundër interesave të miliarderëve të globalizuar.
Është e njohur që Bannon, megjithëse përshkruhet si njeri i së djathtës ekstreme nga shtypi mbizotërues, militon në favor të barrës fiskale ndaj super të pasurve në masën 44% të të ardhurave të tyre. Ka mbajtur një filipikë të furishme kundër elitave të “korruptuara dhe të paafta”, i të cilave Hillary Clinton është muza; njerëz që, sipas mendimit të tij, kanë gjetur një interes personal në shkatërrimin e vendeve të punës në Amerikë dhe në delokalizimin e tyre në Kinë. I ka akuzuar se kanë tentuar të shkatërrojnë Presidentin Trump, familjen dhe miqtë e tij. Ka akuzuar Senatorin Bob Corker pse është tallur me Komandantin e Përgjithshëm kur ka theksuar se është i paaftë që ta menaxhojë vendin pa provokuar një Luftë të Tretë Botërore dhe Mithc McConnell, drejtuesin e mazhorancës republikane në Senat, pse e ka organizuar këtë sabotim.
Ka kujtuar vizionin e tij të nacionalizmit ekonomik në shërbim të republikës amerikane, egalitare pavarësisht nga raca, nga besimi fetar dhe nga preferencat seksuale. Ka përfunduar se, nga momenti që Partia Republikane i kishte shpallur luftë popullit amerikan, do t’ia kthente si bumerang. Miqtë e Bannon kanë firmosur menjëherë kundër “kokave” të Partisë Republikane për të siguruar mbështetjen e partisë në vendin e tyre në të gjitha zgjedhjet lokale. Pasi kjo situatë nuk ishte paraqitur kurrë më parë, askush nuk e di nëse do të kenë sukses apo jo, por natyrisht që suksesi i Bannon në rastin e kësaj konference tingëllon si një ogur i mirë në favorin e tij.
Loja dyfishe e Shtëpisë së Bardhë
Në rastin e një mbledhjeje të kabinetit, Presidenti Trump ka deklaruar se i ka kuptuar frustrimet e ish-këshilltarit të tij, Bannon pse «Kongresi nuk bën punën e tij», ndërkohë që është i dominuar nga republikanët. Pastaj i është drejtuar Senatorit McConnell, duke e siguruar se do ta qetësonte Bannon… në disa pika. Presidenti vazhdon deklarimet ekstravagante për të kënaqur Kongresin, ndërkohë që armatos krahun e ish-këshilltarit të tij për t’u çliruar nga liderët e Partisë Republikane. Po asistojmë në një luftë, që nuk është më politike, por kulturore. I kundërvë mendimit puritan atë të republikës (domethënë të mirën e përbashkët). Nga një perspektivë e jashtme, zbulojmë se prapa pohimeve të tij plot kolorit dhe impulsive, Donald Trump ndjek qetësisht aksionin e tij kundër Daesh-it. Ka tharë Shtetin Islamik duke i marrë kapitalet. E ka transformuar NATO-n për ta bërë një organizatë antixhihadiste. Për momentin nuk e dimë nëse, pas shkatërrimit të Daesh-it, do të vazhdojë apo jo lufta kundër grupeve të tjera xhihadiste dhe sesi do të reagojnë ndaj iniciativave të Pentagonit për të shkatërruar strukturat shtetërore të Amerikës Latine veriperëndimore dhe të Juglindjes aziatike. Ka akoma shumë rrugë për t’u bërë që të ribëhen një republikë siç duhet Shtetet e Bashkuara aktuale.
Përgatiti
ARMIN TIRANA
