Sebastian Gorka, ish-Zëvendësasistent i Presidentit Donald Trump dhe këshilltar për antiterrorizmin, po mbajnë një seri leksionesh për The Heritage Foundation rreth çështjeve të sigurisë kombëtare. Gorka ka biseduar me Rob Bluey, Kryeredaktor i “Daily Signal” rreth një numri çështjesh – kohën e tij në Shtëpinë e Bardhë, arritjes dhe mosarritjet e Trump, frikërat më të mëdha të tij dhe aftësinë e Trump për t’i manovruar mjeshtërisht mediat
-Ju keni mbajtur një seri fjalimesh për audiencat e Heritage Foundations këto kohë në tri vende. Cili është mesazhi juaj për ta? Për çfarë po u flisni?
Ka një mesazh fillestar të cilin pëlqej ta përcjell kudo, është një mesazh shumë i thjeshtë që ua jap të gjitha audiencave konservatore dhe ai është “Qetësohu, gjithçka është në rregull”. Numëro deri në 10 merr frymë thellë, mos ki frikë. Pse e them? Për shkak të reagimeve që pashë kur shefi im i vjetër Steve Bannon dha dorëheqjen. Shumë njerëz qenë tejet të frikësuar se çfarë po ndodhte me të ashtuquajturën axhendë Trump. Dhe kur unë dhashë dorëheqjen një javë më vonë, akoma më shumë njerëz u frikësuan se çfarë do të ndodhte me platformën që zgjodhi këtë njeri me 8 nëntor. Kështu që përpiqem t’u them këtyre njerëzve një mesazh shumë të thjeshtë: Nuk ka të bëjë se qëndroj unë, ku qëndron Steve dhe bile nuk ka të bëjë as me Presidentin. Ka të bëjë me atë që votuat më 8 nëntor dhe për t’ju bërë të sigurtë se kemi një lojë të gjatë. Ka të bëjë me 8 vite të Presidentit Trump dhe pastaj me 8 vite të Presidentit Pence. Ky është mesazhi im. Pastaj, sigurisht, flasim për çështje konkrete të sigurisë kombëtare.
-Dhe pse e keni këtë besim? Sepse ka skeptikë që frikësohen se me largimin tuaj dhe me largimin e Bannon e të tjerëve mund të ketë forca të tjera në lojë në Shtëpinë e Bardhë. Çfarë ju bën të keni kaq besim për Presidentin?
Dy gjëra: E para, ne nuk kemi pasur kurrë një politikan – hëm, ai nuk është politikan – nuk kemi pasur kurrë një President si ky në epokën moderne. Në fakt, është me vend të kujtojmë se ku është Presidenti i parë në historinë amerikane, që nuk ka pasur më parë një pozicion politik dhe/ose nuk ka shërbyer si gjeneral në forcat tona të armatosura. E majta e kishte fituar debatin, qoftë në çështjet sociale, në arsim, në përgjegjësinë fiskale dhe ndërkohë vjen ky njeri që thjesht injoron axhendën e politikisht korrektes dhe thjesht çan nëpër akull si një akullthyese. Kështu që është një Komandant i Përgjithshëm dhe një President shumë ndryshe. Kështu që tani kemi një moment mjaft eksitues për t’u rreshtuar pas tij që do të thotë të jesh pjesë e lëvizjes konservatore në fillimin e shekullit të XXI-të. Pra, e para, ai është një personazh unik në politikën amerikane. E dyta, është një lëvizje. Realisht është të kthehesh në parimet e para që e bënë Amerikën kaq pabesueshmërisht të suksesshme në vitet ‘80 dhe kjo është arsyeja pse jam i eksituar dhe pse çdo njeri duhet të jetë i eksituar.
-Nëqoftëse shikoni prapa gjatë vitit të fundit, nga koha kur ai u zgjodh në nëntorin e 2016 deri më sot, cila është arritja më e madhe në mendjen tuaj që ka qenë i zoti të arrijë?
Është zgjedhje e vështirë. Unë isha në emisionin e Lou Dobbs dhe po flisnim për të gjitha arritjet e politikës së jashtme, qofshin ato rivitalizimi i NATO-s, shkatërrimi i ISIS-it, rinovimi i marrëdhënieve tona në Azi, thirrja Lindjes së Mesme për të bërë më shumë rreth xhihadizmit racial. Është një listë e mahnitshme vetëm në 9 muajt e parë. Pastaj shikoni skenën e brendshme është vështirë të zgjedhësh. Shikoni në dy katërmujorët e rritjes prej 3% të GDP-së, 1.5 milionë vendeve të punës të krijuara, papunësinë më të ulët në 17 vite. Kështu që është vështirë të zgjedhësh. Por për mua, për shkak se qeshë i përfshirë në të, qe dhënia e draftit final të moratoriumit të udhëtimit për të dhënë mendimin tim përpara se ta bënim publik. Mendoj se akti më i rëndësishëm nga ana e Presidentit qe implementimi i suksesshëm i moratoriumit të udhëtimit për t’i ruajtur amerikanët nga llojet e sulmeve që shikojmë thuajse çdo ditë në Europë.
-A ka ndonjë zhgënjim që ju vjen në mendje? Diçka që do të donit të kishte shkuar më mirë?
Po, ka një zhgënjim dhe ka të bëjë me atë se sa e pazakonte qe kjo fitore. Sepse për mua, Donald Trump qe vetëm rastësisht kandidati i Partisë Republikane. Realisht, ai kishte të bënte pak me establishmentin e saj, sidomos me establishmentin RINO (Republican In Name Only). Ai qe një kandidat antiestablishment, si për sa i përket së majtës, ashtu edhe së djathtës, dhe si i tillë qe vetëm një grup shumë i vogël njerëzish që hynë në Shtëpinë e Bardhë realisht pjesë e axhendës Trump, që hynë aty sepse besonin tek 8 nëntori dhe në ato që besonte ai. Për pasojë, unë e quaj kalimin e pushteteve me armiqësor në historinë politike moderne. Prandaj politika jonë e personelit qe problem. Kishte shumë pak njerëz që qenë realisht trumpianë në mentalitet për të mbushur vendet kyçe dhe kjo është një prej arsyeve se pse dhanë dorëheqjen për t’i shërbyer më mirë Presidentit nga jashtë. Mendoj se defekti më i madh deri më sot është mungesa e vëmendjes së duhur ndaj thënies proverbiale në Uashington: personeli është politikë.
-Ju keni punuar me çështjet e antiterrorizmit për Presidentin. Cila është frika juaj më e madhe sot?
Më duhet ta them, koha në Shtëpinë e Bardhë më ka hapur sytë dhe më ka bërë të ndryshoj perspektivën. Shkova atje për shkak të punës time lidhur me xhihadizmin sunit, specifikisht al Qaeda dhe ISIS. Sapo arrita dhe sapo mora lejet e duhura për të shikuar materialet që shumica e njerëzve nuk i shohin, pikëpamja ime ndryshoi. Preokupimi im kryesor, grupe si al Qaeda dhe ISIS unë i shikoj tani thjesht si “objektiv 5 metërsh”, siç do të thoshin ushtarakët. Dhe me njerëz se Sekretari Mattis, ne po u bëjmë ballë. Më serioz se ky, “objektivi 100 metërsh” është në fakt xhihadizmi shiit. Kapaciteti i regjimit iranian për të krijuar vizionin e tyre të një kalifati dhe, fatkeqësisht, fakti që patën pothuajse 20 miliardë dollarë të zhbllokuara nga Shtëpia e Bardhë e mëparshme dhe se duan armë bërthamore mbi të gjitha e bëjnë xhihadizmin shiit, sipas vlerësimit tim, shumë më serioz. Pastaj, gjëja e fundit, që mund t’u habisë dhe më duhet të falenderoj Steve Bannon për këtë sepse më hapi sytë. Preokupimi im real sot nuk është asnjëri prej këtyre. Do të përballemi me ta. Preokupimi im real në kuptimin afatgjatë strategjik është Kina. Kina ka një plan për ta zëvendësuar Amerikën si vendi më i rëndësishëm në botë. Nuk është sekret. Ai quhet “One Belt, One Road”, që është caktuar të përfundojë për përvjetorin e 100-të e revolucionit kinez në 2049. Ata duan të na zëvendësojnë ekonomikisht, ushtarakisht, politikisht dhe nëqoftëse nuk zgjohemi e të shikojmë se çfarë po bëjnë në domenin kibernetik, në termat e vjedhjes së pronësisë intelektuale, frikësimit të miqve dhe aleatëve tanë, atëhere mund të zgjohemi një mëngjes dhe të shohim se Kina do të jetë lojtari dominues global.
-Si do ta përballonit këtë sfidë?
Dëgjo, le t’i marrin gjërat me radhë, do të bëja saktësisht atë që Presidenti bëri 2 muaj më parë. Do të përdorja të gjitha mjetet në dispozicionin e tij për të filluar të frenoja atë çka ata po bëjnë që shumica e njerëzve nuk e kupton se po ndodh. Kështu “301 Trade Investigation” për të parë se çfarë po bën aktualisht Kina, jo vetëm me vjedhjen e pronësisë intelektuale amerikane, por edhe me atë që quhet blerje e detyruar. Nëqoftëse doni të bëni biznes si IBM apo Google në Kinë, në thelb duhet t’i dorëzoni pronësinë tuaj intelektuale shtetit kinez nëqoftëse doni akses në këtë treg. Por kjo nuk është tregti e ndershme. Ky është një qëndrim proteksionist që gjithashtu minon bizneset tona për shkak se është pronësia e tyre intelektuale ajo që po vidhet. E para është që t’u tërheqësh vëmendjen lidhur me atë që po bëjnë dhe, e dyta, të bësh saktësisht atë që Presidenti sapo bëri në Azi. Shkoi dhe u tha miqve tanë: “Gjithçka në rregull. Amerika është kthyer, do t’u ndihmojë e do të qëndrojë përkrah jush” dhe jep një mesazh të qartë se ditët e frikësimit të papenguar të fqinjve nga ana e Kinës kanë marrë fund.
-Sa të frikësuar duhet të jemi për Korenë e Veriut?
Koreja e Veriut është regjimi më stalinist që ky planet ka parë ndonjëherë. Domethënë, Josif Stalini ishte një amator krahasuar me këtë regjim, familjen Kim. Është një diktaturë e keqe. Është një shtet burg dhe duhet të kuptohet si i tillë. Megjithatë, në termat e asaj që dikur e quanim gjatë Luftës së Ftohtë, korelacioni i forcave, është një mizë. Megjithatë, ajo mund të ketë raketa. Mund të ketë një farë kapaciteti bërthamor, por krahasuar me Amerikën, që është vendi më i fuqishëm në faqen e këtij dheu, ajo nuk përbën aspak kërcënim strategjik. Ata ulërijnë, sokëllijnë, por, siç kanë thënë Sekretari Mattis dhe Presidenti, nëqoftëse guxoni të veproni ndaj nesh, do t’ju shkatërrojmë. Dhe këtu nuk po flasim për popullin koreanoverior. Po flasim për këtë regjim stalinist. Ne duhet ta marrim seriozisht, pasi ata vazhdojnë të eskalojnë më tej. Ama në fund të ditës, do ta marrin përgjigjen siç duhet.
-Në muajin tetor, Shtetet e Bashkuara përjetuan sulmin e apo komplotin e 100-të terrorist në vend qysh nga 11 shtatori. Cili është këndvështrimi juaj lidhur me kërcënimin terrorist vendali me të cilin ndeshemi këtu?
Më e rëndësishmja, ne duhet të bëjmë atë që bëri Presidenti kur ju adresua Kongresit në seancën e përbashkët. Ne duhet ta shikojmë botën ashtu siç është dhe jo siç do të donim të ishte. Ne nuk lejojmë censurë politike apo korrektësi politike që të dobësojë vlerësimin tonë të kërcënimit. Për 8 vite nën Obamën, ne nuk na lejohej të flisnim për xhihadin; nuk na lejohej të flisnim për aspektet islamike e ideologjisë së përdorur nga terroristët. Kjo ka ndryshuar filtrin normal politik për kërcënimin. Së dyti, përveç vendosjes së një presioni të jashtëzakonshëm politik, presioni të jashtëzakonshëm ushtarak ndaj grupeve si puna e ISIS-it, na u desh të mësonim prej mësimeve të New York. Pas 11 shtatorit, NYPD u bë një prej agjencive më efektive të grumbullimit të inteligjencës në botë jo vetëm në Amerikë, por në botë. Na u desh që të rivendosnim kapacitete të HUMINT-it, ato kapacitete klandestine që të mundësojnë t’i gjesh terroristët përpara se të ndërtojnë tenxhere me presion bombë, përpara se të marrin me qira kamionin dhe të marrin përpara njerëzit në korsinë e biçikletave, për shkak se antiterrorizmi i mirë është parandalues. Nuk është reagues. Ka një plan dhe Presidenti ka nisur ta ndjekë atë.
-Po për Diversity Visa Lottery Program? A mendoni se do t’i vijë fundi?
Po, absolutisht. Dua të them, është çmenduri. Ideja se ndonjë koncept i vagullt diversiteti duhet të përhapet ndoshta në vendin më të ndryshëm të botës. Unë jetoj këtu. A nuk është Amerika e ndryshme? Nuk kemi nevojë për programe të vogla qeveritare që të përpiqemi dhe të ndihmojmë diversitetin e amerikanëve. Është tashme një vend i tillë. Ideja se ne thjesht rrotullojmë një “rrotë fati” dhe nëqoftëse jeni nga Çeçenia apo Kazakistani mund të merrni një green card e më pas keni 60 apo 70 njerëz të sponsorizuar nga bartësi i saj. Ky është një skeç i keq “Saturday Night Live”.
-Sa shumë faktor është kufiri dhe muri që Presidenti ka folur në fushatë dhe si president për të ndaluar kërcënimet terroriste?
Është ndoshta shtylla më e rëndësishme që ka zgjedhur këtë manjat imobiliaresh nga Queens. Ki parasysh, kjo është ajo ku filloi gjithçka, me Jeff Sessions dhe angazhimin për murin. Fakti është se nuk është vetëm për të ndaluar ardhjen këtu e emigrantëve të paligjshëm dhe marrjen e vendeve të punës amerikanëve apo emigrantëve të paligjshëm të sapoardhur. Është një mesazh simbolik rreth sovranitetit kombëtar. Ajo çka e majta duket se nuk kupton është se fenomeni Trump nuk është një fenomen i izoluar. Është i lidhur me fenomene si Brexit dhe – nuk më pëlqen fjala populizëm – është riafirmimi i demokracisë, qeverisjes përfaqësuese ku qeveria mbahet përgjegjëse dhe ku vendi ka sovranitet sërish. Kur shkoni për të fjetur në darkë, a i mbyllni dyert me çelës? Sigurisht që po. Kjo jo sepse urren fqinjët, por sepse doni të ruani ata që doni brenda. Amerika është një shtëpi dhe kufiri është dera jonë hyrëse. Kështu që thjesht po mbron shtëpinë që është Amerika.
-Si ishte të punoje për Presidentin Trump në Shtëpinë e Bardhë?
Unë jam bërë shtetas amerikan vetëm 5 vite më parë. Pa fjalë, ku është një komb i mrekullueshëm. Unë gati gati kam pickuar veten. Do të hyja e do të dilja nga West Wing 40 herë, 50 herë në ditë dhe kurrë nuk ndryshon ndjesia. Kështu qe si një ëndërr e bërë realitet. Ama është shumë ndryshe nga ajo që pret. Nëqoftëse shikoni filma apo serialë televizivë, mendoni se West Wing është një ndërtesë masive dhe Presidenti do të shëtisë nëpër të për një orë i rrethuar nga ndihmësat e tij. E keni parë, e keni parë West Wing. West Wing është gjithsej dy korridorë. Domethënë të duhen vetëm 3 minuta që të përshkosh të gjithë West Wing. Në jetën reale fitoni një perspektivë tjetër, por të punosh për Presidentin, të jesh në Sallën Ovale për vendime të mëdha si deçertifikimi i marrëveshjes me Iranin, është vërtet një ëndërr.
-Cili është keqperceptimi më i madh i mediave për ju?
Nuk do të dija nga ta filloja. Kisha një gazetar – një gazetar – që ka shkruar 45 artikuj sulmues ndaj meje në vetëm 2 muaj. Sulmuan bashkëshorten, nënën e vdekur, djalin adoleshent timin. Jam i habitur nga urrejtja që njerëzit kanë për dikë që nuk e njohin dhe mënyrën me të cilën njerëzit do të besonin fake news absolute. Më janë bërë akuza për tendenca raciste, protofashiste dhe neofashiste. Im atë, si një djalë në moshën 13-vjeçare, shoqëronte shokët e tij të shkollës për në shkollë në Budapest gjatë pushtimit gjerman për shkak se ata qenë detyruar të mbanin Yllin e verdhë të Davidit si hebrenj. Kështu që ai, si një 14-vjeçar katolik, i mbronte ata nga të rrahurat apo nga të pështyrat e forcave pushtuese gjermane në Budapest. Dhe për ata që më pas të akuzojnë mua se kam një lloj tendence të djathtë ekstreme…. Nuk duhet ta quash veten gazetar dhe të gënjesh kaq ndyrazi, por kjo të tregon gjendjen e gazetarisë në Amerikë sot. Por mendoj se kjo do të ndryshojë.
-Si analist në Fox News, ju nuk do të keni mundësinë që të shfaqeni në MSNBC apo CNN. Çfarë do t’ju mungojë më shumë?
Më duhet ta them, ky është sekreti im i pistë i vogël. Më pëlqente të dilja në CNN dhe MSNBC për shkak se qoftë po të ishte Chris Cuomo, qoftë po të ishte Jake Tapper, me ta duhej të luftoje dhëmb për dhëmb dhe nuk ishte kurrë e lehtë. Sigurisht, atyre qartazi që u qenë dhënë disa pika kryesore dhe nëqoftëse fillonit bisedonit dhe u bënit pyetje të vështira, ata do të viheshin në vështirësi. Sikur të mos ishin ato pika dhe sikur të mos ishte shkruar për temat në “The New York Times” apo “The Washington Post”, asgjë nuk ekzistonte. Kështu që e ndjej mungesën e vajtjes në ato emisione thjesht për ta cimbosur pak flluskën e tyre, por po shkruaj për “The Hill”. Po jap leksione këtu në Heritage dhe ndoshta do ta trondisim sadopak botën e tyre.
-Duket se nuk shkon ditë pa ndonjë prej atyre lojtarëve të mëdhenj në media që të mos jetë i frustruar me atë që po “cicëron” Presidenti. Cili është mendimi juaj lidhur me postimet personale të tij?
Jam pyetur gjithmonë, bile edhe live në televizion për të komentuar lidhur me “cicërimat” e Presidentit dhe a nuk ta pushojë së bëri një gjë të tillë dhe i kam thënë kujtdo që më ka pyetur rreth zakoneve për mediat sociale të shefit tim: “Jam njeriu i fundit që do t’i thoshte ndonjëherë Presidentit çfarë duhet apo nuk duhet të postojë në Twitter”. Gjëja më e mrekullueshme rreth Presidentit është se nuk e çan kokën se çfarë mendon për të “The New York Times”, se çfarë mendon për të CNN-i dhe këtu hyjmë në thelbin e problemit. Pse? Sepse është falë këtyre postimeve në Twitter dhe 43 milionë ndjekësve që ka në ditë që është zgjedhur President. Qoftë mesi i natës apo Thanksgiving, ai di cilët butona të shtypë. Problemi qendror është se ka thyer monopolin fals që mediat e majta mendonin se kishin në versionin e tyre të së vërtetës. Pra Zoti e bekoftë atë dhe postimet e tij në Twitter.
Përgatiti
ARMIN TIRANA
