Editorial MONITOR
Nëse ka një shifër që qeveria e përdor shpesh me mburrje është ajo e numrit të turistëve. Përditë bombardohemi me 10 milionë turistët që vizituan vendin, me shtimin e fluturimeve, ku u renditëm të parët në botë, e kështu me radhë.
Nuk ka dyshim që bumi i turizmit është një nga zhvillimet më pozitive (në mos i vetmi) e vendit në vitet e fundit, por qeveria, përveçse ndonjë merite, ka pasur më shumë fat në këtë drejtim.
Bukuritë e vendit, klima, dielli, reklamimi si një destinacion me çmime të lira dhe hyrja e operatorëve ajrorë me kosto të ulët po tërheqin të huaj nga e gjithë bota.
Vetë qeveria, siç e kemi thënë shpesh, nuk po arrin t’i shkojë pas këtij vrulli, megjithëse nuk ngurron asnjëherë të reklamojë arritjet. Infrastruktura në qendër dhe veri të vendit është në gjendje të mjeruar.
Turistët, jo vetëm që tronditen gropave, por “humbasin” rrugëve. Teksa qeveria, që me mburrje tha se do të hedhë dy satelitë në hapësirë, të cilët kushtojnë mbi 3 milionë euro, ende nuk e ka marrë mundimin të dixhitalizojë hartën e transportit rrugor në Google (përveç Tiranës që e shtoi së fundmi dhe Rinasit).
Por, fundja, çfarë rëndësie ka kjo?! Të 10 milionë turistët e vitit të kaluar, apo rritja e tyre e pritshme me 30-40% këtë vit, do të mbetet sërish lajmi. Qeveria është indiferente të shpjegojë se si ky fluks i lartë nuk po arrin të gjallërojë konsumin në vend.
Dhe nuk presim që ta bëjë. Sepse, përndryshe, do të pranonte atë që është e dukshme, por refuzon ta shohë, ritmin e lartë të emigrimit, sidomos të të rinjve, që kryeministri e quan në nivele normale, si në gjithë botën.
Edhe censi, që do të jepte një vlerësim më të saktë të popullsisë, përveçse u shty për vite, u deshën edhe 6 muaj që të hartohej rezultati.
Përtej shifrave shumëmilionëshe, terri informativ është një dukuri e zakonshme.
Përveç Bankës së Shqipërisë e Ministrisë së Financave, që janë më të rregullta në publikimin e informacionit e shifrave dhe INSTAT, që e ka për detyrë (ndonëse faqja më shumë nuk punon sesa punon), në dikasteret e tjera është shumë e vështirë të marrësh informacion, pavarësisht se secili në faqet e tyre kanë edhe rubrikën e transparencës dhe informimit publik. I marrim me radhë:
A e dini se qytetarët nuk e dinë pasurinë publike, pasi qeveria ka dështuar të publikojë regjistrin me inventarin e aseteve publike. Sot nuk ka një regjistër në të cilin të jenë inventarizuar pasuritë publike. Një regjistër i tillë do të ndihmonte në përmirësimin e menaxhimit të pasurive publike.
Ministria e Infrastrukturës dhe Energjisë mund të kthejë përgjigje pas disa muajsh, edhe pse ligji për të drejtën e informimit parashikon një afat 10-ditor.
“Monitor” tentoi të marrë informacion për prodhimin e grurit nga Ministria e Bujqësisë, por asnjë shifër nuk u vu në dispozicion dhe kjo nuk është hera e parë.
Kjo Ministri, që një vit më parë i nxiti fermerët të prodhonin grurë, duke u dhënë subvencionime, sot nuk e di se çfarë po ndodh me këtë produkt.
Apo më herët, kur fermerët u kritikuan pse kishin mbiprodhuar ullirin dhe vajin e ullirit.
Kur nuk mund të matim prodhimin apo konsumin, çfarë analizash e politikash nxitëse mund të bëjmë?!
Çdo vit ka mbiprodhim të një apo disa produkteve, që shpesh përfundojnë në kanal, pa asnjë zgjidhje, apo politikë mbështetëse. Dhe kjo gjë është e pritshme kur kalohet nga mbiprodhimi i kritikuar nga ministret te nënprodhimi i statistikave.
Ndonjëherë na duket sikur kërkojmë pak si “shumë”, ndonëse statistikat janë A-ja për hartimin e çdo politike, që synon zhvillimin e vendit.
Ndërsa Shqipëria, prej kohësh, ka shpallur se kërkon të hyjë në Bashkimin Europian, një sistem i mirë statistikor dhe mbi të gjitha, i besueshëm, do të ishte i domosdoshëm për integrimin e vendit në BE, por dhe në tregjet financiare ndërkombëtare.
Jo më kot ekziston një shprehje e njohur në botë: “Statistikat janë më të këqija se vetë gënjeshtrat”. Sa të rëndësishme janë ato për të treguar realitetin dhe për të hartuar politikat zhvillimore, aq të dëmshme mund të bëhen, nëse përdoren për “manipulimin e opinionit publik”.
Fatkeqësisht, peshorja duket se anon më shumë nga e dyta sesa nga e para, duke rrezikuar që në vend që të na çojë përpara, të na kthejë, ndoshta, dekada pas.
